του Γιάννη Παναγόπουλου //
Ήταν ευτύχημα πως στην Ελλάδα υπήρξε εκείνο το διάστημα όπου ο Μίκης και ο Μάνος δημιούργησαν τέχνη σε ίδιο χρόνο, σ’ ένα παράλληλο μουσικό – αισθητικό σύμπαν. Ποια ήταν η σχέση που έτρεφε ο ένας για τον άλλο; Όποια ιστορική διαφωνία και αν υπάρχει ή υπάρξει πολλοί από εμάς θα θέλαμε να ζούσαμε στην Αθήνα του 1962 απλά και μόνο για να γίνουμε αυτόπτες μάρτυρες ενός μοναδικού καλλιτεχνικού μαρτυρίου. Τον Ιούνη εκείνης της χρονιάς η θεατρική Αθήνα διχάστηκε.
Μιλάμε για τη σεζόν που το Θέατρο Μετροπόλιταν φιλοξένησε την παράσταση “Οδός Ονείρων” σε μουσική του Μάνου Χατζιδάκι, σκηνοθεσία Αλέξη Σολωμού με πρωταγωνιστές τους Δημήτρη Χορν, Ρένα Βλαχόπουλου και, παράλληλα, στο απέναντι θέατρο “Παρκ” ανέβηκε το έργο “Όμορφη Πόλη” του Μίκη Θεοδωράκη σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη. Τα δύο θέατρα γέμιζαν ασφυκτικά. Η Αθήνα δεν μπορούσε ν’ αποφασίσει. Ποιος από τους δύο τους είναι καλύτερος; Η σπάνια και τόσο συγκεκριμένη λαϊκή μελωδία του Μίκη θα μπορούσε να ξεχωρίσει της πηγαίας μουσικής πρόζας του Μάνου; Το ερώτημα ή έκδοχα του ερωτήματος παρέμειναν ανεξίτηλα στο πέρασμά του χρόνου. Και συχνά μπολιάζονταν από δόσεις πολιτικής. Η άποψη του Μίκη ήταν συγκεκριμένη. Η αριστερά ήταν η μόνη πολιτική ελπίδα για πραγματική δικαιοσύνη. Η άποψη του Μάνου ζούσε αλλού. Δεν ήταν στρατευμένη πολιτικά. Το ζητούμενο της αισθητικής παιδείας τον απασχολούσε διαχρονικά ανεξαρτήτως πολιτικής σημαίας.
Μίκης και Μάνος στη Ρώμη
•Έχουν γραφτεί πολλά γύρω από τη σχέση που διατηρούσαν οι δύο μεγάλοι
