Εδώ πολυτεχνείο

Κύκλοι Τραγουδιών που γράφτηκαν στην επταετία της Δικτατορίας  

11.00 Τα τραγούδια του αγώνα 

12.00 Νέοι Δρόμοι - Μίκης Θεοδωράκης

13.00 Μυθιστόρημα 

14.00 Ο ήλιος και ο Χρόνος 

15.00 Τα τραγούδια του Αντρέα 

16.00 Τα λιανοτράγουδα της πικρής πατρίδας 

17.00 Για τον Αλέκο Παναγούλη

18. Μπαλάντες 

19.00 Ο Κώστας Καζάκος παρουσιάζει τις Αρκαδίες του Μίκη Θεοδωράκη. 

10.00 Εκπομπή για το πολυτεχνείο με τον Γιώργο Λογοθέτη.

Ακούγονται: Ο Ύμνος του Φοιτητή και ηχητικά ντοκουμέντα από το Πολυτεχνείο. Πίσω στην Ελλάδα τώρα, στην κατάληψη του Πολυτεχνείου ένα μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής, ο Γιάννης Γρεβενιώτης έγραψε στις 15/11 ένα ύμνο για τους αγωνιζόμενους φοιτητές που πολυγραφήθηκε και διανεμήθηκε εσωτερικά. Ένα αντίγραφο έστειλε στο Γιώργο Λογοθέτη (ΠΑΜ) στη Σουηδία. Ο Λογοθέτης με τη σειρά του το ‘στειλε στο Θεοδωράκη και ο Θεοδωράκης αμέσως το μελοποίησε και το ηχογράφησε παίζοντας πιάνο και τραγουδώντας ο ίδιος. Η μπομπίνα της ηχογράφησης εστάλη πίσω στο Γιώργο Λογοθέτη στη Στοκχόλμη και εκδόθηκε στην συνέχεια ένας δίσκος Σουηδία με τίτλο «Εδώ Πολυτεχνείο». Ακούστε τον εδώ.

Το 1976, με αφορμή την 3η επέτειο από την εξέγερση των φοιτητών στο Πολυτεχνείο, ο Μίκης Θεοδωράκης ηχογράφησε τον Ύμνο στην Ελλάδα, με ερμηνευτή τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου και την Άννα Βίσση στα φωνητικά και κυκλοφόρησε σε δίσκο 45 στροφών από τη Minos .

Το ανεξίτηλο μήνυμα της εξέγερσης του Πολυτεχνείου του 1973, όπως το εξέφρασε ο μεγάλος δάσκαλος Μίκης Θεοδωράκης, εγγράφηκε στην συλλογική μνήμη και συνείδηση του Ελληνικού λαού.

Το «Πολυτεχνείο» αποτελεί το κορυφαίο γεγονός της μεταπολεμικής ιστορίας μας, που άνοιξε τον πολιτικό δρόμο της νεότερης Ελλάδας.

Πραγματοποιήθηκε από την πολιτική πρωτοπορίας της εποχής, την οποία αποτελούσαν οι αντιστασιακοί που δεν βρίσκονταν στην φυλακή και την εξορία κείνη την περίοδο.

Πραγματοποιήθηκε από τους όρθιους και τους ανυπότακτους και όχι τους υποτακτικούς, τους συμβιβασμένους και τους αδιάφορους. Από τους λίγους Έλληνες και όχι από τους πολλούς!

Πραγματοποιήθηκε από τους ανώνυμους λαϊκούς, τους πολιτικοποιημένους νέους, τους φοιτητές, τους εργάτες, τους ανιδιοτελείς και γνήσιους πατριώτες, που ξεπέρασαν το φόβο και δε λογάριασαν τις συνέπειες του αγώνα τους.

Αυτοί λοιπόν, αφού βρήκαν -βασανιστικά κι επίμονα- την ενότητα πάνω στα συνθήματα του Νοέμβρη: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, Εθνική Ανεξαρτησία, Κάτω η χούντα…», αφού βρήκαν την υποστήριξη από τον κόσμο που ήταν κοντά,

ήταν εκείνοι που γκρέμισαν την Αμερικανοκίνητη, την σιδερόφρακτη χούντα και όχι οι απόντες και οι μεγαλόσχημοι πολιτικοί που μετατράπηκαν σε αντιστασιακούς κατόπιν εορτής.

Το Πολυτεχνείο δεν ήταν η απολίτικη σούπα που σερβίρουν οι κρατούντες και όλη η συνομοταξία «των δήθεν» πατριωτών (αλλά υπηρετών των ξένων), «των δήθεν» αριστερών (αλλά υπηρετών των αφεντάδων).

50 χρόνια μετά, τα συνθήματα: «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία, Εθνική Ανεξαρτησία» -προσαρμοσμένα στο σήμερα- εξακολουθούν να είναι επίκαιρα και μαχητά.

Έτσι, ΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΖΕΙ! στους αγώνες του σήμερα και του αύριο.